ما دنبال یک چیزی می گردیم برای تکاملمان که نه خدا گفته باشد، نه پیغمبر و نه امام. خیال می کنیم راه سعادت یک چیزی است که نه خدا گفته ، نه پیغمبر، نه امام. در صورتی که قاعدتا آنچه آنها بیشتر گفته اند و بیشتر تاکید کرده اند، آن موجب سعادت ماست. چطور ممکن است که چیزی تاثیر در سعادت انسان داشته باشد وآنها ازآن غفلت کرده باشند و نگفته باشند و واگذار کرده باشند به اینکه یک پیری، مرشدی بیاید بیان کند؟ آیا ممکن است همچنین چیزی؟
آیت الله بهجت"رضوان الله"
